O książce: 2007 / Mikołaj II (18[6.05.1868–16/17.07.1918) od 9 lat zaczął prowadzić pamiętnik. Archiwum (oryginały rękopisów znajdują się w tzw. archiwum Noworomanowskim) zawiera 50 obszernych zeszytów – oryginalnego pamiętnika z lat 1882–1918. Część z nich została opublikowana i przetworzona do postaci elektronicznej, każdy zeszyt prezentowany jest w postaci osobnego pliku PDF z elektronicznymi zakładkami lat, miesięcy i dat. Osobiste pamiętniki Mikołaja II przechowywane są w funduszu 601 Archiwum Państwowego Federacji Rosyjskiej (GARF). Osobiste pamiętniki Mikołaja II należą do najpopularniejszych materiałów historycznych. Publikacja fragmentów pamiętników Mikołaja II rozpoczęła się jednocześnie w „Prawdzie” i „Izwiestii” Wszechrosyjskiego Centralnego Komitetu Wykonawczego wkrótce po egzekucji rodziny królewskiej – 9 sierpnia. 1918 (Z rosyjskiej Wikipedii) OSTRZEŻENIE Ta książka elektroniczna jest kompilacją pamiętników Mikołaja II z lat 1905–1907 i 1913–1918, znalezionych w internetowej sieci komputerowej i nie ma związku z książkami wydawnictw „Zacharow” (2007) i „Rosyjska encyklopedia polityczna” (2011). * * * „To nie jest pamiętnik, to jest historia medyczna. A raczej samą chorobę. Wybór należy do Ciebie: przeprowadź badania, wierz mi na słowo, ale doświadczenie, zdrowy rozsądek i umiejętności zawodowe podpowiadają mi, że cesarz Mikołaj II był oligofrenikiem. Po prostu - upośledzony umysłowo. Jego psychika zamarła na poziomie ucznia trzeciej lub czwartej klasy liceum. Gonienie wron, jazda na rowerze czy oglądanie „Tajemniczej dłoni” jest dla niego, dorosłego mężczyzny, o wiele bardziej interesujące niż zajmowanie się sprawami państwowymi. A spraw państwowych nie potrafił. No cóż, raport przyjmie, no cóż, zapozna się z dokumentami, ale nie zna sytuacji w kraju i nie może wydawać rozsądnych poleceń. […]Oczywiście nie można osobiście winić Mikołaja II za to, że był upośledzony umysłowo. To nie jego wina, ale jego nieszczęście. Winna jest autokracja – system, w którym kluczowe stanowisko od lat zajmuje osoba wyraźnie do tego nieodpowiednia”. V. P. Szczepetniew, „Car świadczy», 2012